อธิษฐานรักข้ามมิติ

ซือฉางอี้ แม่ทัพหนุ่มวัย 30 ปี เขาคือน้องชายของฮองเฮา เป็นท่านน้าของรัชทายาท ได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋อง ทว่าฉางอี้มิชอบอยู่ในวัง เพราะเกรงความวุ่นวายในราชสำนัก จึงอาสาเป็นแม่ทัพออกไปทำศึกสงคราม จนผู้คนเรียกขาน และได้สมญานามว่า "แม่ทัพพญายม" เพราะเขาเหี้ยมโหดเย็นชา ไร้ปรานีจนทั่วแผ่นดินต่างก็เกรงกลัวและขยาด 

มู่อันอัน สตรีงามวัย 17 ปี ทว่า! ก่อนนั้นเมื่อนางอายุย่าง 14 ปี ก็ต้องเข้าพิธีแต่งงานกับแม่ทัพซือ บุรุษที่สตรีทั่วแคว้นต่างก็ขยาดมิกล้าเกี่ยวดองด้วย เพราะคำล่ำลือถึงเขานั่นน่ากลัวเป็นอย่างมาก แต่เด็กสาวก็มิได้เกรงกลัวเช่นผู้อื่น เพราะยังมีบางสิ่งเกี่ยวกับตัวนาง ที่คนอื่นรู้อาจจะกลัวยิ่งกว่าเห็นแม่ทัพผู้นี้ก็เป็นได้ 

เรื่องย่อ 

คำพูดไร้ซึ่งความเสียใจเจือปนนี้ทำให้ฉางอี้อดสงสัยไม่ได้ นางเอ่ยว่าร้ายครอบครัวราวกับตนนั้นไม่ใช่คนสกุลมู่ แต่ยังไม่ทันได้เค้นเอาความจริงรถม้าก็มาถึงเสียก่อน

เขาไม่เอ่ยสิ่งใดให้นางรู้ตัว ก่อนที่ร่างสูงจะเดินลงจากรถม้าลงมายื่นแขนให้นางจับ ซึ่งมู่อันอันพอจะเข้าใจว่าเหตุใดเข้าจึงไม่ใช่ฝ่ามือรับอย่างที่ควรจะเป็น คนอยากแกล้งจึงยื่นมือไปจับเสียเอง ทำเอาคนตัวโตถึงกับชะงัก

“การที่ข้าบอกว่ามือท่านหยาบกระด้าง แค่บอกให้ฟังไม่ใช่เพราะรังเกียจ สำหรับข้าท่านคือวีรบุรุษที่น่ายกย่อง” เอ่ยจบก็ดึงมือตนกลับ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกุมเอาไว้ไม่ปล่อย พอแหงนหน้าดูก็เห็นนัยน์ตาคมจ้องมองอยู่ พร้อมกับริมฝีปากหนาที่ยกมุมขึ้นหนึ่งข้าง

“ก็เจ้าบอกเองว่าไม่รังเกียจมิใช่หรือ”

“แต่ท่านแม่ทัพก็บอกเองว่ามิพิศสวาทข้ามิใช่หรือ” ใบหน้านั้นเผยรอยยิ้มยามที่ได้เอาคืนคนตัวโตเช่นนี้ เพราะเขามักจะจับผิดนางบ่อยครั้งจนรู้สึกอึดอัด

การกระทำนี้คนสนิทที่เดินขนาบมาถึงกับหน้าเสีย เป็นกังวลเกรงว่าผู้เป็นนายจะหงุดหงินจนได้ เพราะฮูหยินตัวน้อยเอาแต่เล่น และสิ่งที่ทั้งสองต่างพากันกลัวก็บังเกิด ฉางอี้กระตุกมือที่กุมคนน้องดึงเข้ามาหา ทำให้ร่างเล็กโผเข้าสู่อ้อมอกแกร่งในทันที

“อ๊ะ!..ทำอะไรเจ้าคะ” ร้องถามเสียงหลง

"หึ!..ตอนนี้ยัง แต่ถ้าเจ้าดื้อทำตัวเช่นเด็กเล็ก กลับไปข้าจะทำให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอยู่เลี้ยงลูกที่จวนเสีย” เสียงเย็นเปล่งออกมา พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาหาฮูหยินตัวน้อยของตน ซึ่งตาโตมิต่างจากกวางที่กำลังตื่นกลัว ทำเอาฉางอี้ถึงกับหูแดงขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่ควรจะเป็นคนตรงหน้ามากกว่า นิ้วเรียวจึงรีบยกขึ้นดีดลงที่หน้าผากนางแก้เขินเสียเอง

“อ๊ะ!..ท่านมันก็ดีใช้แต่อำนาจข่มขู่” ว่าแล้วก็ค้อนขวับเข้าให้ ทำเอาบุรุษทั้งสามถึงกับอึ้ง เพราะไม่คิดว่านางจะน่ารักเพียงนี้ และที่สำคัญคือไม่คิดว่ามู่อันอันจะกล้า แสดงท่าทีตามใจตนกับบุรุษที่ทั่วแผ่นดินต่างก็เกรงกลัว

แต่ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากตำหนินาง ก็มีเสียงทักขึ้นเสียก่อน จึงทำให้ต้องหันมาหาผู้ที่ร้องเรียกเขา

“เป็นเจ้าจริงๆ ฉางอี้ ข้าคิดว่าไม่ใช่เสียอีก” จ้าวหยงหาน บุตรชายราชครูเดินตรงเข้ามาหาสหายของตนเมื่อครั้งยังเด็ก ก่อนที่อีกฝ่ายจะขลุกอยู่แต่ในสนามรบ

“ไม่เจอกันนานเจ้าสบายดีหรือ” ฉางอี้เอ่ยทักอีกฝ่าย พร้อมกับรอยยิ้มที่เผยให้เห็นบางๆ แต่มันก็หายไปในช่วงเวลาสั้นๆ จนดูเหมือนมีแมลงบินผ่านหน้าไปเท่านั้น

“เหอะ!..ยิ้มหรือนั้น” มู่อันอันนึกในใจเมื่อเห็นสีหน้าสามี นางยืนนิ่งไม่กล้าไหวติง เพราะมือนั้นยังถูกเขากุมไว้

# นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งตามจินตนาการนะคะ เป็นแนวเกิดใหม่อีกแล้ว เป็นนิยายอ่านสนุกคลายเครียดเพลินๆ พระเอกคลั่งรัก ขี้หวง จากแม่ทัพฉายาพยายม ก็เปลี่ยนโหมดเป็นคนขี้อ้อน กลัวเมีย[ไม่รัก] นางเอกเก่ง ไม่งี่เงา  nc นัวๆ อีพี่มันขี้หื่น เผลอเป็นไม่ได้ ก็หลงน้องไปแล้ว น้องก็งามและเย้ายวนเหลือเกิน ใครจะอดใจไหว 

# ฝากผลงานอีกเรื่องไว้ในอ้อมกอดด้วยนะคะ 

กราบงามๆค่ะ    [ซูมู่หราน]